Jaworów – miasto leżące nad rzeką Szkło, niecałe 50 km na północny zachód od Lwowa – wchodziło w skład ziemskich dóbr Sobieskich na Rusi Czerwonej. Hetman, a potem król, często je odwiedzał. I tak np. Sobieski w czerwcu 1675 r. zawarł tu tajny traktat sojuszniczy z Francją przeciw Hohenzollernom i Austrii, a w 1676 r. przyjechał w trakcie przygotowań do wojny z Turkami. W 1678 r. przyjmował w Jaworowie wysłannika Sapiehów – kasztelana nowogródzkiego Mikołaja Władysława Przeździeckiego; w tym samym roku odbył się tu chrzest królewicza Aleksandra Sobieskiego.
Okoliczne lasy zachęcały króla do ulubionych polowań na grubego zwierza i drobne ptactwo, w tym więc celu wznoszono dworki myśliwskie, jak np. niedaleko Pomorzan i właśnie w Jaworowie. Taki dworek (zachowany do 1939 r. i zamieszkiwany przez Dębickich) stał na wysokim wzniesieniu, z którego roztaczał się malowniczy widok na staw i dalszą okolicę. Zbudowany z drewna, tylko na zewnątrz obmurowany, otoczony starymi lipami, miał sklepione okna i główne drzwi, prowadzące do sieni, od strony zachodniej. Jego wygląd, wzbogacony sztafażem figuralnym na pierwszym planie, oddaje anonimowy drzeworyt objaśniony napisem: Dworek myśliwski króla Jana III w Jaworowie w Galicyi. Tę rycinę, wykonaną niewątpliwie na podstawie rysunku z natury, zamieszczono w „Tygodniku Ilustrowanym” 1866 (1 półrocze, s. 268).
W Jaworowie, oprócz omówionego dworku, znajdował się jeszcze drewniany królewski pałac (określany niekiedy jako willa), usytuowany na wzgórzu, otoczony ogrodem włoskim i oblany wodami rzeki Szkło. Rozebrano go w XVIII w.
