Niezwykłe bogactwo i różnorodność form charakteryzowały fryzury kobiece. Na początku wieku jeszcze niskie, potem z każdym dziesięcioleciem stawały się coraz wyższe i obfite. Wymagały własnych bujnych włosów lub noszenia peruk. Fryzury dekorowano wstążkami, koronkami, zwojami muślinu, klejnotami, fryzowanymi piórami, kwiatami, owocami, porcelanowymi figurkami, a nawet modelami okrętów. Nazwy fryzur i występujące w nich elementy upamiętniały aktualne wydarzenia, od zwycięskich bitew po przedstawienia operowe.

Kobiety wszystkich stanów nosiły odpowiednie na porę dnia i okoliczności czepce. W pierwszej połowie XVIII wieku panie wkładały niewielkie koronkowe czepki ozdobione wstążkami. W latach 80. XVIII wieku osiągnęły one znaczną wielkość i wysokość, szyto je z batystu, koronki, zdobiono wstążkami, piórami, bukiecikami kwiatów. Od nazwy specjalnej tkaniny, z której je wykonywano, określano je bonetami. Podobnie jak fryzury, zdobiły je często dekoracje nawiązujące do bieżących wydarzeń politycznych i kulturalnych. Obok czepców elegantki nosiły również do sukien angielskich kapelusze wykonane ze słomki lub jedwabiu, ozdabiane piórami, kwiatami i wstążkami. W Polsce charakterystycznym nakryciem głowy mieszczek były również czepce o trójdzielnej formie, szyte ze wzorzystych tkanin i haftowane złotymi nićmi.

Osiemnastowieczne wachlarze to prawdziwe dzieła sztuki. Były nieodłącznym rekwizytem każdej eleganckiej damy. Wykonywano je z różnych materiałów, między innymi szylkretu, kości słoniowej, macicy perłowej, malowano laką i rzeźbiono. Pokrycie wachlarza sporządzano z cienkiej skórki lub papieru, które dekorowano scenami mitologicznymi, rodzajowymi lub pejzażowymi.

Rękawiczki szyto ze skóry lub z tkaniny, z której wykonany był ubiór wierzchni. Bardzo często ozdabiano je haftem. W XVIII wieku zyskały popularność tak zwane mitenki, czyli rękawiczki bez palców, które osłaniały nagie przedramiona I nadgarstki, ponieważ modne rękawy sięgały zaledwie łokcia. W drugiej połowie i pod koniec wieku XVIII bardzo modnym elementem garderoby były mufki, w których można było ukryć rozmaite drobiazgi - chusteczkę, wachlarz czy nawet małego pieska.

Mufki, czyli zarękawki, stanowiły w XVIII wieku bardzo modny dodatek. Noszono je na dworze, a także do teatru i na bale.

W XVIII wieku kobiety przechowywały niezbędne drobiazgi w dużych kieszeniach ukrytych pod spódnicą. Szyto je z lnianych bądź bawełnianych tkanin i mocowano tasiemkami wokół talii. Sięgano do nich przez specjalne rozcięcia po bokach spódnicy. Robótki ręczne i narzędzia potrzebne do ich wykonywania nosiły panie w specjalnych, ściąganych u góry woreczkach ozdabianych haftem lub szytych z wzorzystych tkanin jedwabnych. Woreczki takie zawieszane były na wstążce na przedramieniu. Torebki pojawiły się, kiedy zmienił się fason sukni, pod którą zabrakło już miejsca na kieszenie. Formę woreczków ściąganych u góry sznureczkiem miały torebki noszone na początku XIX wieku. Panie używały również płaskich portfeli ze skóry lub jedwabiu, dekorowanych haftem.

W XVIII wieku nie różnicowano obuwia na prawy i lewy pantofel. Buty na lewą i prawą nogę robiono według tego samego prawidła. Obuwie codzienne wykonywano najczęściej z białej lub kolorowej skóry, bardziej eleganckie z jedwabiu. Z przodu pantofelki zaopatrzone były w patki, które zapinano na różnorodne, ozdobne klamerki – okrągłe lub kwadratowe, srebrne lub stalowe, niekiedy wysadzane kamieniami. Na podbiciu damskie trzewiczki były też niekiedy zdobione haftem. Na początku XVIII wieku obcasy były dość smukłe, później stawały się bardziej masywne. Wykonywano je z drewna, często obciąganego czerwoną skórką. Charakterystyczne wygięcie obcasów do środka pozwalało optycznie zmniejszyć stopę, a równocześnie wzmacniało konstrukcję buta i pozwalało noszącej go damie lepiej utrzymać równowagę. W rokokowym pantofelku na wysokim obcasie cały ciężar spoczywał na palcach, niemiłosiernie ściśniętych w wąskim czubku. Warto pamiętać, że metalowa listwa, usztywniająca podeszwę na podbiciu i pozwalająca na bardziej równomierne rozłożenie ciężaru ciała, jest wynalazkiem dopiero XX w.

Najpopularniejsze były pończochy w jasnych kolorach, choć jak widać to na obrazach z epoki, noszono także pończochy czerwone. Pończochy podtrzymywano podwiązkami tuż nad kolanem. Początkowo ze wstążek, z czasem wstążki zastąpiono podwiązkami z galonów złotych lub srebrnych, zapinanych na sprzączkę zdobioną klejnotami, do kompletu z klamerką u trzewika. Nowinkę stanowiły podwiązki w formie obszytej atłasem bransoletki z wszytą cienką sprężynką, która działała jak gumka.

Kobiety nosiły pończochy wykonane z przędzy jedwabnej, wełnianej lub bawełnianej. Pończochy dziergano na drutach lub specjalnych ramie dziewiarskiej wprowadzonej w użycie jeszcze w XVI wieku.