Kochowski Wespazjan herbu Nieczuja (1633-1700), żołnierz, poeta, historyk. Urodzony w Gaju (woj. sandomierskie), był synem Jana i Zofii z Janowskich. Ukończył szkoły Nowodworskie w Krakowie, potem walczył z wojskami kozackimi i tatarskimi, m.in. pod Beresteczkiem w r. 1651, pod Żwańcem w 1653, z moskiewskimi na Litwie, ze szwedzkim najazdem w roku 1655 pod Warką, Gnieznem i Warszawą, z wojskami Rakoczego na Węgrzech. Wziął udział w rokoszu Lubomirskiego (1666), w elekcji króla Michała Korybuta (1669) i Jana Sobieskiego (1674).
Od lat 60-tych mieszkał w woj. krakowskim, w powiecie lelowskim i pełnił różne funkcje w samorządzie szlacheckim, był też posłem na sejmy, miał dochody z żup solnych. Związany z Sobieskimi, był pod Wiedniem w roku 1683 i uświetnił zwycięstwo króla Jana III w swych utworach. Pisał fraszki i liryki („Niepróżnujące próżnowanie... 1674), wiersze religijne i patriotyczne (m.in. „Różaniec....”,„Psalmodia polska”, „Dzieło Boskie albo Pieśni Wiednia Wybawionego”), poetyckie utwory publicystyczne i historyczne, w tym pisane po łacinie Kroniki czyli Annales, (zawarte w siedmioletnich okresach, nazwanych Klimakterami), obejmujące czasy Jana Kazimierza i Michała Korybuta.
