Radliński Adam h. Gryf (zm. po 1684), rotmistrz chorągwi kozackiej. Służbę wojskową rozpoczął w 1648 r., walcząc z powstaniem Bohdana Chmielnickiego. W 1653 r. jako rotmistrz chorągwi kozackiej wziął udział w kampanii żwanieckiej, we wrześniu 1655 r. uczestniczył w bitwie z siłami rosyjskimi i kozackimi pod Gródkiem Jagiellońskim. W następnym miesiącu przyjął protekcję króla Szwecji Karola X Gustawa, wkrótce jednak podpisał konfederację tyszowiecką i przeszedł na stronę Jana Kazimierza. Walczył w bitwie warszawskiej 28-30 VII 1656 r., w jesiennej wyprawie na Prusy i w działaniach 1657 r.; w następnym roku w szeregach pułku Jana Sobieskiego uczestniczył w oblężeniu Torunia. Jesienią 1660 r. brał udział w walkach z siłami rosyjskimi i kozackimi pod Lubarem, Cudnowem i Słobodyszczami, a w latach 1663-4 w wyprawie na Ukrainę.
W okresie rokoszu Jerzego Lubomirskiego opowiedział się po stronie rokoszanina. W grudniu 1666 r. pod Brahiłowem uczestniczył w bitwie z Tatarami, podczas której dostał się do niewoli. Wolność odzyskał jesienią 1667 r. W następnych latach walczył przeciw siłom turecko-tatarskim, uczestniczył w wyprawie na czambuły (1672) i bitwie chocimskiej (1673), a od 1674 r. wraz ze swą chorągwią pancerną pozostawał w zdobytym przez Michała Rzewuskiego Raszkowie. W 1676 r. strzegł szlaków tatarskich (Czarnego i Kuczmańskiego); jesienią brał udział w obronie obozu żórawińskiego przed armią turecko-tatarską Ibrahima Szejtana. Po zawarciu rozejmu z Portą jego oddział został rozpuszczony, jednak w 1683 r. ponownie stanął na czele chorągwi pancernej, wchodzącej w skład pułku jazdy Konstantego Wiśniowieckiego. Uczestniczył w bitwie wiedeńskiej 12 IX 1683 r., walcząc na prawym skrzydle armii polskiej pod dowództwem hetmana Stanisława Jabłonowskiego, następnie brał udział w walkach na terenie Węgier. Po powrocie z kampanii, zapewne z powodu choroby lub odniesionych ran, zakończył służbę wojskową. Zmarł prawdopodobnie po 1684 r.
