Strzałecki Antoni (1844-1934) – jego nauka w warszawskim gimnazjum rządowym przypadła na burzliwy okres patriotycznych wystąpień poprzedzających wybuch powstania styczniowego. Należąc do jednej z tajnych organizacji narodowych został 25 II 1861 r. aresztowany podczas manifestacji i kilka dni spędził w więzieniu. W powstaniu styczniowym walczył w Lasach Bolimowskich jako kawalerzysta w oddziale Stanisława Lipińskiego, a po jego rozbiciu przez Kozaków pod fałszywym nazwiskiem przedostał się do Warszawy. Tam ukrywał się w szpitalu a dzięki staraniom rodziców po upadku powstania uniknął zesłania. W Warszawie rozpoczął naukę w klasie rysunkowej w zakresie malarstwa sztalugowego i wystawiał swe obrazy w Towarzystwie Zachęty Sztuk Pięknych. W 1875 r. na kilka lat wyjechał do Austrii, Włoch i Francji, by studiować malarstwo dekoracyjne.
Po powrocie do Warszawy przejął od ojca, Antoniego, przedsiębiorstwo robót konserwatorskich i malarsko-dekoratorskich z siedzibą przy ul. Topiel 16. Strzałecki realizował wiele znamienitych zamówień konserwatorskich i dekoratorskich, m.in. w 1881 r. ozdobienie wnętrz Salonu Wystawowego Gracjana Ungra w pawilonie przy ul. Krakowskie Przedmieście, przed 1884 r. wnętrza biblioteki ordynacji Krasińskich (w oficynie pałacu Czapskich), zaś w 1884 r. w wilanowskim pałacu wraz z pomocnikami malował dekoracje w tzw. pokojach chińskich (usunięte w 1955 r., by odsłonić starsze, XVII-wieczne polichromie). Pracował także przy dekoracji kościołów NMP na Nowym Mieście, św. Floriana na Pradze i w l. 1895-6 katedry św. Jana. Nic więc dziwnego, że firma Strzałeckiego stała się w swej dziedzinie największym zakładem w Królestwie Polskim. Stać go było na wybudowanie w latach 1905-7 okazałego budynku wg. projektu Władysława Marconiego przy Alejach Ujazdowskich 24, zwaną kamienicą pod gigantami, od atlantów dźwigających balkon nad wejściem, które sam zaprojektował.
Strzałecki był też znanym kolekcjonerem. Zgromadził głównie polonika z różnych epok, XIX-wieczne polskie miniatury, ok. 200 obrazów (w tym prace współczesnych mu malarzy: m. in. Maksymiliana Gierymskiego, Juliana Fałata, Leona Wyczółkowskiego, Józefa Chełmońskiego); utworzył też jedną z największych w Królestwie Polskim zbrojownię.
W wolnej Polsce został prezesem Związku Weteranów 1863 r., a swą rentę przekazywał niezamożnym członkom związku. Prawie całą swą kolekcję darował Muzeum Narodowemu i Muzeum Wojska Polskiego.
Zmarł 25 IV 1934 r. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.
