Albertrandy Jan Chrzciciel (1731-1808), jezuita, pedagog, publicysta. Pochodził z włoskiej rodziny mieszczańskiej. Uczył w warszawskim Collegium Nobilium i jako guwerner; jego uczniem był m.in. Feliks Łubieński.
Albertrandy pisywał do „Monitora”, wydawał m.in. „Zabawy przyjemne i pożyteczne”, pierwsze polskie czasopismo literackie. Był kustoszem królewskich zbiorów medali i rycin oraz lektorem Stanisława Augusta. W r. 1775 zaczął współpracę z Towarzystwem do Ksiąg Elementarnych.
W r. 1777 został nobilitowany i t.r. wyjechał na poszukiwania archiwalne do Włoch; od r. 1789 kopiował materiały do historii Polski w Szwecji, po rozbiorach także w archiwach pruskich. Od r. 1795 był oficjałem warszawskim, 4 lata później biskupem sufraganem.
Jan Chrzciciel Albertrandy należał do członków założycieli powstałego w r. 1800 Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk i był jego pierwszym prezesem. Pozostawił w rękopisach dzieła historyczne, dotyczące panowania Władysława Jagiełły i królów z dynastii Jagiellońskiej, a także Henryka Walezego, Stefana Batorego, które ukazały się pośmiertnie. Także po jego śmierci wyszły wydawnictwa źródłowe, zebrane w archiwach włoskich, m.in. relacje nuncjuszy.
