Bidziński Stefan herbu Janina (zm. 1704), strażnik koronny, wojewoda sandomierski. Od lat młodzieńczych służył wojskowo. Podczas bitwy pod Korsuniem, stoczonej w maju 1648 r. z powstańcami Bohdana Chmielnickiego, dostał się do niewoli tatarskiej. Po powrocie do kraju uczestniczył w wojnach Jana Kazimierza, m.in. podejmując w 1664 r., po odwrocie głównych sił polskich z Siewierszczyzny, straceńczy wypad w głąb ziem rosyjskich.
W czasie rokoszu Jerzego Lubomirskiego opowiedział się po stronie króla, odnosząc ranę w bratobójczej bitwie pod Częstochową w 1665 r. Za panowania Michała Korybuta Wiśniowieckiego jako zwolennik hetmana Jana Sobieskiego znalazł się w szeregach malkontentów, zajmował się jednak głównie zwalczaniem najazdów tatarskich.
W 1671 r. walczył pod Kalnikiem i Bracławiem, w 1672 uczestniczył w wyprawie Sobieskiego na czambuły, w 1673 w bitwie chocimskiej, której omal nie przypłacił życiem: zapędziwszy się w pościgu za uciekającymi Turkami, razem z nimi runął ze skały do jaru Dniestru. Na wyprawę wiedeńską 1683 r. wyruszył z własnymi chorągwiami: pancerną i wołoską oraz regimentem dragonii. Mimo wieloletniego doświadczenia bojowego stał się jednym ze sprawców klęski w pierwszej bitwie pod Parkanami (7 X 1683 r.,) kiedy bez odpowiedniego rozpoznania rozpoczął walkę z Turkami.
W następnych latach uczestniczył w cześnie konsekwntnie popierając Jana III w walkach z opozycją, wzywając nawet do orężnej rozprawy z przeciwnikami monarchy. Od 1685 r. zasiadał w senacie, początkowo jako kasztelan, a następnie (od 1697 r.) wojewoda sandomierski. Po śmierci Sobieskiego opowiedział się za Augustem II Wettinem, ale jednocześnie niemal całkowicie wycofał się z życia publicznego.
