Stanisław Kazimierczyk (1433 – 1489) należy do mniej znanych szerokiemu ogółowi błogosławionych polskich. Urodził się w Kazimierzu, wówczas jeszcze osobnym mieście pod Krakowem (od którego przybrał nazwisko), jako syn Macieja – tkacza, a zarazem rajcy i sędziego miejskiego, najprawdopodobniej niemieckiego pochodzenia o nazwisku Soltis. Po studiach w Akademii Krakowskiej został w 1461 r. promowany na bakałarza. Data jego wstąpienia do zakonu kanoników regularnych przy kościele Bożego Ciała nie jest znana; najprawdopodobniej stało się to ok. 1456 r. Już w zakonie otrzymał święcenia kapłańskie, a wkrótce stał się kaznodzieją. Cechowała go przy tym największa pokora: prał braciom bieliznę, czyścił habity i naczynia kuchenne, stawał do chóru i modlitwy, resztę czasu poświęcając na czytanie ksiąg i medytacje. W 10 lat po uzyskaniu święceń wybrano go na wychowawcę młodzieży zakonnej i zastępcę przełożonego domu. Często miewał widzenia, podobno przewidział też chwilę swojej śmierci. Zmarł w opinii świętości, po ciężkiej chorobie, 3 maja (lub 7 czerwca) 1489 r. Pochowano go pod posadzką kościoła Bożego Ciała, przy ołtarzu św. Marii Magdaleny, w miejscu, które – jak chce tradycja – sam sobie wybrał. Grób Stanisława otwierano dwukrotnie – za czasów kardynała Fryderyka Jagiellończyka i w r. 1635, za zgodą biskupa krakowskiego Marcina Szyszkowskiego – by przenieść szczątki do nowych, wspanialszych grobowców.
Miedziorytowy wizerunek Stanisława Kazimierczyka ozdobił druk księdza Krzysztofa Łoniewskiego Jasna pochodnia życia apostolskiego. Żywot świątobliwy B. Stanisława Kazimierczyka, który – dedykowany Senatowi i burmistrzowi miasta Kazimierza – ukazał się w Krakowie w 1660 r. Rycina, przedstawiająca błogosławionego trzymającego w rękach gałązkę kwitnącej lilii, modlitewnik i wieniec laurowy, jest szczególnie interesująca z uwagi na rozpościerającą się w tle panoramę otoczonego murem Kazimierza, z usytuowanym w centrum Rynkiem zwanym Wolnicą oraz ratuszem z wieżą (wzniesioną w 1578 r.). Oczywiście, wzmiankowana panorama pochodzi z czasu wykonania ryciny przez Jana Aleksandra Gorczyna (ok. 1618 – po 1695), krakowskiego rytownika, drukarza i wydawcę, którego twórczość artystyczna obejmuje także ilustracje książkowe i karty tytułowe licznych publikacji, w tym własnych. Stosunkowo dużo jego prac powstało na podstawie kompozycji Jana Chryzostoma Proszowskiego (1599 ? – 1667), cenionego malarza krakowskiego, o którym pisano, iż był „w konszcie malarskim sławnym mężem”. Potwierdza to wizerunek bł. Stanisława Kazimierczyka, sygnowany del. Prosowski Io: Alex. Gorczyn Sculp. Dokumentarne walory sztychu wzbogacone są akcentami dekoracyjnymi, jak np. dwa aniołki na obłokach, trzymające wstęgę z inskrypcją FOELIX CASIMIRIA, czy herb miasta Kazimierza u stóp postaci. Dzieło Gorczyna jest nierówne, gdy idzie o technikę wykonania, lecz do dziś zachowało wiele uroku.
