Daniłowiczówna Dorota, w zakonie Magdalena (ok. 1607-1687), ksieni benedyktynek lwowskich, ciotka Jana III Sobieskiego. Była córką wojewody ruskiego Jana i Zofii z Żółkiewskich, siostrą Teofili, żony Jakuba Sobieskiego. W wieku trzech lat została przez matkę ofiarowana do klasztoru, w którym się wychowywała, jednak po kilku latach matka zmieniła zdanie i odebrała ją z klasztoru; wkrótce Daniłowiczówna z własnej woli wróciła do życia zakonnego i w wieku 16 lat otrzymała habit. W 1628 r. złożyła profesję w klasztorze Benedyktynek łacińskich pw. Wszystkich Świętych na Krakowskim Przedmieściu we Lwowie, a w 1640 r. została jego ksienią. Wojny kozackie przeżyła we Lwowie.
W klasztorze była wielokrotnie odwiedzana przez Jana Sobieskiego, który w 1672 r., wobec grożącego miastu najazdu tatarskiego, zmusił ją do wyjazdu. Cieszyła się opinią kobiety utalentowanej i światłej, a dzięki swej energii przyczyniła się do powiększenia majątku klasztornego zarówno drogą własnych zapisów, jak i poprzez procesy sądowe; obroniła zgromadzenie przed zakusami mieszczan, dążących do zniesienia jurydyki zakonnej (zwanej Brożymowską) i 12 VII 1670 r. wydała przeznaczoną dla niej ordynację. Zmarła 26 III 1687 r. Zgodnie z własnym życzeniem została pochowana w progu kościoła Benedyktynek.
Według klasztornej legendy widziano ją pokutującą w czyśćcu za trzy grzechy: pochopne przyjmowanie kandydatek do klasztoru, wciągnięcie zakonu w świecki proces i długie chowanie uraz. Ta ostatnia wada musiała mocno utrwalić się w charakterze siostry Magdaleny, skoro swą dawną znajomą z nowicjatu, Zuzannę Stawską, za jakieś przewinienie prześladowała aż do śmierci, m. in. podając ją rodzinie za zmarłą.
