Denhoff Jerzy Albrecht h. własnego (1640-1702) kanclerz wielki koronny, biskup krakowski. Po studiach w Rzymie dostał się na dwór biskupa Andrzeja Olszowskiego, dzięki któremu rozpoczął karierę. W r. 1678 dostał opactwo komendatoryjne norbertanów w Witowie w Wielkopolsce, później otrzymał opactwo cystersów w Koprzywnicy w Małopolsce. Mając poparcie króla Jana III i jego żony, został w r. 1685 mianowany biskupem kamienieckim, a w r. 1687 kanclerzem królowej Marii Kazimiery, której towarzyszył następnie w drodze na kurację do wód.
Biskupstwo kamienieckie zamienił prędko na przemyskie, a w r. 1688 królowa przeforsowała nominację Denhoffa na kanclerza koronnego. Jego konkurent do pieczęci, biskup łucki Bogusław Leszczyński próbował skłonić posłów na sejmie 1688/89, aby żądali odroczenia nadania tego urzędu. Powszechnie uważano, ze biskup nie stronił od kieliszka i nie wyróżniał się szczególnymi zdolnościami. W latach dziewięćdziesiątych jego uzależnienie od alkoholu wywoływało coraz bardziej powszechną krytykę. Podczas trwania sejmu 1690 przewodniczył konferencjom polskich delegatów z dyplomatami austriackimi i sprawie sojuszu antytureckiego.
Po śmierci Jana III kanclerz opowiedział się za kandydatem francuskim i w listopadzie 1696 podpisał zobowiązanie do popierania ks. Franciszka Contiego. Oddał na niego głos na elekcji w czerwcu 1697, a ponieważ sprawował urząd kanclerski, zawiadomił listownie Ludwika XIV o wyborze Francuza. Na zgromadzeniu zwolenników Contiego w Warszawie w sierpniu tego roku został wybrany do rady do boku prymasa Michała Radziejowskiego, jednak wkrótce przeszedł na stronę zwycięskiego elektora saskiego Fryderyka Augusta i przybył na jego koronację do Krakowa we wrześniu. W r. 1700 August II mianował go biskupem krakowskim, biskupstwo objął w październiku 1701. Zmarł w Kielcach, pochowano go w kaplicy Denhoffów na Jasnej Górze.
