Położone niedaleko Lwowa miasto Żółkiew zostało założone pod koniec XVI wieku przez hetmana i kanclerza wielkiego koronnego Stanisława Żółkiewskiego. Po śmierci fundatora miejscowość znalazła się w rękach Daniłowiczów – a wraz z ręką Teofili z Daniłowiczów, żony kasztelana krakowskiego Jakuba Sobieskiego, Żółkiew znalazła się w dobrach Sobieskich.
W czasach panowania Jana III Sobieskiego nastąpił rozkwit miasta – Żółkiew stała się jedną z licznych królewskich rezydencji, często odwiedzał je król wraz z rodziną, przybywali tam zagraniczni wysłannicy i posłowie. Miasto zdobiły również liczne wspaniałe budowle i świątynie wraz z zespołami klasztornymi wznoszone kosztem Żółkiewskich, Daniłowiczów oraz Sobieskich – tuż przy rynku znajdował się ratusz, nieopodal wzniesiono najwspanialszą fundację hetmana Stanisława Żółkiewskiego, kościół parafialny pw. św. Wawrzyńca Męczennika (późniejsza kolegiata). W Żółkwi znajdował się również kościół św. Łazarza, zespół klasztorny bazylianów, cerkwie oraz synagoga; obraz miasta wzbogacały również klasztory dominikanek i dominikanów. Warto zwrócić uwagę na ten ostatni konwent.
Kościół pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny z klasztorem ojców dominikanów ufundowała wnuczka hetmana Żółkiewskiego, a matka króla, kasztelanowa krakowska Teofila z Daniłowiczów Sobieska w 1653 roku. Fundacja została ustanowiona w intencji młodo zmarłego brata przyszłego króla, starosty krasnostawskiego Marka Sobieskiego, zamordowanego po bitwie pod Batohem w 1652 r. Teofila Sobieska przekazała ruskiej prowincji Zakonu Kaznodziejskiego pw. św. Jacka starą kaplicę cmentarną i plac w obrębie miasta, zobowiązując się zarazem do wzniesienia własnym kosztem świątyni i klasztoru dominikanów. Fundatorka znacznie wspierała żółkiewski klasztor, z jej darów pochodziły znajdujące się tam srebra, kobierce, tkaniny, malowidła i liczne książki. Po zniszczeniu pierwotnych zabudowań przez pożar świątynię szybko odbudowano, a w latach 80. i 90. XVII w. kosztem Jana III prowadzono przy konwencie liczne prace budowlane. Właśnie w tej świątyni znalazły się wzniesione z inicjatywy Jana III Sobieskiego dwa wspaniałe, wykonane z czarnego marmuru z stiukowymi rzeźbami, nagrobki – matki Teofili i brata Marka.
