kanclerz – w dawnej Polsce jeden z najwyższych urzędów w państwie, wchodzący w skład senatu. W strukturze urzędniczej Rzeczypospolitej szlacheckiej było dwóch kanclerzy wielkich: koronny i litewski. Ich kompetencje były identyczne i sprowadzały się do nadzorowania pracy kancelarii królewskiej, prowadzenia korespondencji dyplomatycznej, sporządzania tekstów przywilejów i nadań królewskich. Dokumenty przez nich wystawione były pieczętowane pieczęcią wielką.
