Zadanie zarządzania stajniami i stadninami powierzano koniuszemu. Urzędnik ten występował już na dworze Kazimierza Wielkiego, zaś w Wielkim Księstwie Litewskim od czasów Zygmunta Augusta był wyłącznie tytułem honorowym. Za dygnitarza koronnego uznano koniuszego pod koniec XVII stulecia.
Koniuszostwo było ważnym zadaniem. Monarcha musiał wszak posiadać godne królewskiego majestatu konie. Nie żałowano więc na nie pieniądze, sprowadzając je aż z krajów arabskich. Stajniami i stadninami oraz odpowiednim wyszkoleniem koni zajmował się podkoniuszy (subagazo).
