Inkorporowane przez Kazimierza Jagiellończyka Prusy Królewskie zachowały znaczną autonomię polityczną i prawną. Jej wyrazem było utrzymanie odrębności prawa, opartej na prawie chełmińskim (od 1476 roku zostało ono rozciągnięte także na szlachtę).
Przekształcenia gospodarcze, społeczne i polityczne sprawiły, że szlachta Prus Królewskich chciała doprowadzić do zmiany obowiązującego ją prawa. Efektem tego było uchwalenie przez sejm w 1598 roku tzw. korektury pruskiej uwzględniającej postulaty szlachty Prus Królewskich. Korektura oparta była zarówno na koronnym prawie ziemskim, prawie chełmińskim, jak i na prawie rzymskim (uczonym – rozwijanym przez naukę). Regulacja ta w 158 artykułach regulowała prawo procesowe, ustrój sądów oraz niektóre aspekty prawa rodzinnego i spadkowego. Inne dziedziny nadal podlegały prawu chełmińskiemu.
Korektura pruska cechowała się wysokim poziomem prawnym i precyzyjnością, toteż pomocniczo stosowana była także w orzecznictwie koronnym, zwłaszcza w sprawach spadkowych.
