Krasiński Jan Dobrogost (zm. 1717), wojewoda płocki. Studiował w Niderlandach i we Francji. Posłował na kilka sejmów. W r. 1668 otrzymał starostwo warszawskie, przez całe życie troszczył się o Warszawę, dbał m.in. o bruki i czystość miasta. Do jego obowiązków związanych z tym urzędem należało urządzenie pola elekcyjnego między Warszawą a Wolą. Podczas bezkrólewia po abdykacji Jana Kazimierza nie wpuścił sędziów generalnego sądu kapturowego do zamku warszawskiego w maju 1669. Za sprawą ówczesnego marszałka wielkiego koronnego Jana Sobieskiego został za to skazany na dwa tygodnie wieży i grzywnę. Nie wpłynęło to jednak na jego stosunki Sobieskim, wziął udział w kampaniach hetmana przeciw Turkom i Tatarom w l. 1671-3, a po elekcji Jana III należał do grona jego zaufanych współpracowników. Na wyprawę wiedeńską wystawił chorągiew husarską. Starał się o urząd wojewody pomorskiego po poległym pod Parkanami Władysławie Denhoffie, a gdy nie dostał nominacji rozgoryczony chciał opuścić obóz wojska. Upragniony awans otrzymał dopiero w r. 1688, został wojewodą płockim. Krasiński był zięciem kasztelana krakowskiego Stanisława Jana Jabłonowskiego, szwagrem podskarbiego wielkiego koronnego Rafała Leszczyńskiego. Zgromadził znaczny majątek i sprawnie nim zarządzał. W l. 1682-95 wybudował w Warszawie pałac z imponującym ogrodem (Pałac Krasińskich), przy pracach nad nim zatrudnił m.in. Tylmana z Gameren. Utrzymywał nadworną orkiestrę, wystawiał przedstawienia teatralne i baletowe. W swoich zbiorach sztuki posiadał m.in. dzieła Rembrandta i Rubensa.
