Lubomirski Jerzy Dominik h. Śreniawa (ok. 1665-1727), wojewoda krakowski. W czasie wojny z Turcją rozpoczął służbę w wojsku i w r. 1685 brał udział w wyprawie na Bukowinę, rok później w wyprawie mołdawskiej, potem w walkach z Tatarami w l. 1693 i 1695.
Cieszył się sympatia króla Jana III Sobieskiego, który często zapraszał do siebie rotmistrza Lubomirskiego, a w r. 1695 nadał mu urząd podstolego koronnego. Po śmierci Sobieskiego opowiedział się za kandydaturą księcia Franciszka Ludwika Conti, uznał jednak Augusta II. W r. 1698 walczył w kampanii podhajeckiej. Wkrótce jego żona, Urszula z Bokumów, została metresą Augusta II, co Lubomirskiemu przyniosło komendę gwardii królewskiej, a w r. 1702 podkomorstwo koronne.
W czasie Wielkiej Wojny Północnej kilkakrotnie zmieniał orientację; porzucał Szwedów i Stanisława Leszczyńskiego na rzecz Wettyna, potem znowu stawał po stronie Leszczyńskiego. Po powrocie Augusta II do Polski stanął przy nim, walczył przeciw wojskom rosyjskim, potem (1712) przeciw Kozakom, jednak znów wszedł w porozumienie ze stronnikami Leszczyńskiego. W r. 1714 ponownie przepraszał Augusta II; w czasie konfederacji tarnogrodzkiej był za porozumieniem z Wettynem.
Nagrodzony stopniem generała lejtnanta, był w r. 1724 w komisji rozpatrującej tzw. sprawę toruńską; zajął w niej nieprzejednane wobec różnowierców stanowisko. W r. 1726 został wojewodą krakowskim. Bywał posłem na sejmy, wiele łożył na Kościół, dbał o powiększanie majątku, m. in. o kopalnie w Wieliczce. Rozwiódł się z pierwszą żoną, a z małżeństwa z Magdaleną z Tarłów miał 2 synów.
