Nauki pobierał u pijarów w Wilnie. Karierę zrobił dzięki dobremu ożenkowi; poprzez ślub z Konstancją Poniatowską, córką królewskiego brata Kazimierza, skoligacił się z rosnącym we wpływy rodem. Szybko przyszły odznaczenia, a także objęcie ważnej funkcji marszałka sejmowego na sejmie roku 1778.
Dwa lata później otrzymał buławę polną litewską, mimo że nigdy wcześniej nie służył w wojsku. Zasiadał także w Trybunale Litewskim. Poprzez urząd i zasiadanie w Komisji Wojskowej miał wpływ na armię, który jednak ograniczył się do wydania powszechnie krytykowanego „Regulamenu służby obozowej i garnizonowej ...” oraz „Przepisów musztry ...”.
Podczas Sejmu Wielkiego jawił się jako przeciwnik radykalnych reform, a mimo to otrzymał podskarbiostwo wielkie litewskie. Odnosił się także niechętnie do Konstytucji 3 Maja. Podczas słynnego posiedzenia Rady Wojennej w dniu 23 lipca 1792 r. wypowiedział się za przerwaniem działań wojennych w wojnie z Rosją oraz za przystąpieniem króla do konfederacji targowickiej. Sam szybko złożył akces do Targowicy, co przyniosło mu marszałkowstwo wielkie litewskie.
Po upadku Rzeczpospolitej przewodniczył deputacji hołdowniczej Wielkiego Księstwa Litewskiego do Katarzyny II w 1795 roku.
