O’Connor (Connor) Bernard (ok. 1666 – 1698), lekarz, Irlandczyk, uzyskał doktorat w Reims we Francji, przebywał potem w Paryżu, gdzie poznał studiujących tam Polaków, zapewne młodych Wielopolskich. Wyjechał z nimi do Włoch, a następnie do Polski. W 1694 r. przedstawiony na dworze królewskim, został lekarzem nadwornym Jana III Sobieskiego. Leczył rodzinę królewską, uznanie przyniosło mu zwłaszcza trafne zdiagnozowanie schorzenia wątroby siostry króla – Katarzyny Radziwiłłowej. Środowisko lekarzy, z którymi zetknął się w Polsce, okazało się dla niego nie dość zajmujące, zainteresował się więc historią i ustrojem Rzeczypospolitej. Przewidując rychłą śmierć Jana III, wyjechał w 1695 r. z Polski z orszakiem córki królewskiej Teresy Kunegundy jako lekarz przyboczny. Rozstał się z królewną w Brukseli i udał się do Anglii, gdzie podjął wykłady w Oksfordzie, Cambridge i Londynie. Utrzymywał kontakty z Polską, otrzymawszy od biskupa płockiego Andrzeja Chryzostoma Załuskiego opis choroby Jana III z prośbą o konsultację, nie zdążył już odpowiedzieć z powodu śmierci Sobieskiego w 1696 r. W 1698 r. wydał w Londynie dwutomowe dzieło „The History of Poland”, jeden z pierwszych anglojęzycznych traktatów poświęconych Polsce. Praca powstała na podstawie lektur, obserwacji i rozmów prowadzonych podczas pobytu autora na polskim dworze królewskim, zawiera m.in. wnikliwy opis formy rządu w Rzeczypospolitej.
