Ogiński Jan Jacek (zm. 1684) hetman polny lit. W młodości przeszedł z prawosławia na katolicyzm; był studentem Akademii Krakowskiej, potem uczestnikiem kampanii 1651 i walk przeciw Szwedom w r. 1656. Jemu przyszło wykupić Bogusława Radziwiłła z rąk tatarskich, potem walczył na Żmudzi ze Szwedami, a rok później z wojskami Jerzego Rakoczego. Dowodzone przez niego chorągwie uległy w r. 1659 wojskom Iwana Chowańskiego, lecz w następnych latach Ogiński znów walczył na Białorusi, potem w r. 1673 z Turkami pod Chocimiem, a w r. 1683 z powstańcami sprzymierzonego z Turcją przywódcy węgierskiego powstania, Emeryka Thökölego. W tym czasie wspierał stronnictwo Sapiehów, które przeszło do opozycji wobec króla Jana III; był w oddziałach litewskich, które opóźniały koncentrację wojsk, zmierzających by walczyć przeciw Turkom. W bitwie wiedeńskiej nie uczestniczył, w tym czasie zachorował. Był posłem na sejmy, elektorem Michała Wiśniowieckiego i Jana Sobieskiego, a w przerwach miedzy wojnami i funkcjami politycznymi zapobiegliwie gromadził majątek. Wiązał się z tymi, którzy mieli na Litwie przewagę, a więc raz z Pacami, potem z Sapiehami, postąpił w r. 1668 na województwo mścisławskie, a w 1682 na połockie. Znaczne dobra wniosła mu druga żona, Joanna Teodora z Naruszewiczów, wdowa po Mikołaju Isakowskim. Z dwóch małżeństw pozostawił 6 synów i 3 córki.
