Pacowa Klara Izabella Eugenia (ok. 1635-1685), żona Krzysztofa Zygmunta Paca. Pochodziła z ze zubożałej francuskiej rodziny hr. de Mailly–Lespine, była powinowatą Ludwiki Marii Gonzagi, która w r. 1646 przywiozła ją ze sobą do Polski. Urodziwa panna była ozdobą fraucymeru królowej, Jan Andrzej Morsztyn opisał ją m.in. w poemacie „Psyche”. Królowa, chcąc wzmocnić swoje stronnictwo wydawała dwórki za ludzi, których zamierzała związać ze swoimi planami politycznymi. Doprowadziła do małżeństwa Klary z ówczesnym chorążym wielkim litewskim Krzysztofem Zygmuntem Pacem (1654). Pacowa pozostawała u boku Ludwiki Marii w podczas jej tułaczki w czasie potopu szwedzkiego, a następnie rezydując w Warszawie dbała o dobre kontakty męża z królem Janem Kazimierzem i królową. Pac wybudował dla żony pałacyk Belweder pod Warszawą, gdzie odwiedzali ją m.in. dyplomaci przebywający przy dworze. Jej pozycją na scenie polityczne zachwiała nieco śmierć Ludwiki Marii w r. 1667, lecz wkrótce po elekcji Michała Korybuta Wiśniowieckiego (1669), kiedy Pacowie poparli projekt małżeństwa nowego króla z Eleonorą Habsburżanką, stali się bliskimi współpracownikami dworu. Pacowa, jako pierwsza dama fraucymeru Eleonory cieszyła się jej wielkim zaufaniem. Po śmierci Wiśniowieckiego (1673) miała nadzieję na elekcję Karola Lotaryńskiego, który ożeniłby się z królową-wdową. Zadawniona niechęć i rywalizacja z Marią Kazimierą Sobieską, pochodzące jeszcze z czasów panieńskich na dworze Ludwiki Marii, spowodowały, że Pacowa zdecydowanie niechętnie odnosiła się do wszelkich planów Jana III Sobieskiego. Starała się wpływać na męża w tym duchu, choć od końca l. siedemdziesiątych stosunki między nimi ochłodziły się, Pac miał głośny romans z Zofią Leszczyńską, wojewodziną podlaską. Pacowa zmarła na raka piersi, pochowano ja u Kamedułów w Pożajściu, równocześnie ze zmarłym rok wcześniej mężem.
