Piskorski Sebastian Jan (1636-1707) rektor Uniwersytetu Krakowskiego. Po studiach w Uniwersytecie Krakowskim został profesorem w Szkołach Nowodworskich. Dla uczczenia koronacji Michała Korybuta Wiśniowieckiego przygotował widowisko teatralne wystawione przez uczniów. W l. 1671/2 studiował w Rzymie prawo a nawet uzyskał doktorat, jednak przede wszystkim interesował się architekturą i sztuką sakralną. Po powrocie do Polski uczył w poznańskiej Akademii Lubrańskiego, a w r. 1676 otrzymał święcenie kapłańskie i został kaznodzieją krakowskich klarysek. Z jego inicjatywy i wg jego projektu, zainspirowanego sztuką G.Berniniego, rozpoczęto budowę kompleksu kościelnego z eremem błogosławionej Salomei w Grodzisku koło Skały. Piskorski został nauczycielem domowym młodych Radziwiłłów, siostrzeńców króla Jana III, a później także królewicza Jakuba Sobieskiego. Otworzyło mu to drogę do rezydencji królewskiej w Jaworowie i umożliwiło kontakty ze środowiskiem kulturalnym skupionym wokół Sobieskiego. W r. 1683, podczas publicznej prezentacji na Uniwersytecie dysertacji o zasadach dziedziczenia, przy objęciu profesury w Kolegium Prawniczym, w obecności królewicza Aleksandra Sobieskiego, Piskorski wygłosił pochwałę królewicza Jakuba, uznając go za dziedzica cnót ojca. Nadal zajmował się pracami przy eremie bł. Salomei, dziełko Piskorskiego poświęcone tej budowli ilustrował królewski malarz nadworny Jerzy Eleuter Siemiginowski. Powszechnie ceniony jako znawca sztuki został Piskorski w r. 1692 kanonikiem katedralnym krakowskim i dyrektorem budowy uniwersyteckiego kościoła św. Anny. Do prac w tej świątyni sprowadził m.in rzeźbiarza i sztukatora Baltazara Fontanę, sam zajął się ogólnym planem wystroju wnętrza, był też projektantem i fundatorem kaplicy św. Sebastiana. W. l. 1693-9 sześciokrotnie pełnił funkcję rektora Uniwersytetu.
