Prażmowski Samuel Jerzy h. Belina (zm.1688), wojewoda płocki. Był bratem prymasa Mikołaja Prażmowskiego i chorążego nadwornego koronnego Wojciecha Prażmowskiego. Działalność publiczną rozpoczął na terenie województwa płockiego, piastował najpierw urząd miecznika, następnie podstolego płockiego. Dzięki protekcji brata Mikołaja, wówczas kanclerza koronnego, został w r. 1661 chorążym nadwornym koronnym. Należał do grona stronników króla Jana Kazimierza; w r. 1665 jego starostwo krzepickie zrujnowali występujący przeciw dworowi rokoszanie Jerzego Lubomiskiego.
W r. 1667 prawdopodobnie wyruszył do Turcji w orszaku Hieronima Radziejowskiego, posła do Porty. Podczas sejmu koronacyjnego Michała Korybuta Wiśniowieckiego (X 1669) otrzymał urząd wojewody płockiego. Zapewne był to gest dobrej woli nowego króla wobec jego zaciekłego przeciwnika, prymasa Prażmowskiego. Być może pojechał w r. 1670 do Francji w imieniu przeciwników Michała Korybuta – malkontentów, dla porozumienia z jednym z ewentualnych przyszłych kandydatów do tronu polskiego. Wziął udział w kampanii hetmana wielkiego koronnego Jana Sobieskiego na czambuły tatarskie w roku 1671.
Malkontenci wysłali go do Francji w r. 1672 na rozmowy o kandydaturze francuskiej w związku z przygotowywaną detronizacją Michała Korybuta. Szlachta płocka ostro wystąpiła przeciw swemu wojewodzie, oskarżając go o należenie do stronnictwa francuskiego i wyjazd za granicę bez zgody Rzeczypospolitej, którą powinien uzyskać jako senator. Sądząc malkontentów w obozie pospolitego ruszenia pod Gołębiem, skonfederowana szlachta skazała Prażmowskiego na utratę urzędu i starostw i konfiskatę dóbr dziedzicznych. Konfederaci nie objęli oskarżeniem żony Prażmowskiego, Zofii Petroneli z Tarnowskich, „ukrzywdzonej” przez męża. Prymas, który bronił siebie i braci w „Wywodzie niewinności…”, tłumaczył, że wojewoda płocki wyjechał na kurację do wód i zabrakło mu pieniędzy na powrót. Prażmowski wrócił do Polski już po zawarciu ugody z malkontentami i sejmie pacyfikacyjnym. W r. 1674 uczestniczył w elekcji Jana Sobieskiego. Miał chorągiew husarską, która w pułku królewskim walczyła w bitwie wiedeńskiej 1683.
