Ważnym elementem projektu modernizacji sal wystawowych na piętrze pałacu wilanowskiego są prace konserwatorskie przy odkrytych malowidłach ściennych, zdobiących pomieszczenie przy południowej klatce schodowej wiodącej do Sali Uczt, zlokalizowanej na drugim piętrze pałacu.
Freski te pochodzą z lat dwudziestych XVIII wieku i można je, z pewną dozą ostrożności, łączyć z pochodzącymi z tego czasu dekoracjami wykonanymi przez Giuseppe Rossiego na zlecenie ówczesnej właścicielki Wilanowa, Elżbiety Sieniawskiej. Prace Rossiego pokrywały wówczas najpewniej wszystkie ściany pomieszczeń znajdujących się na piętrze wilanowskiego pałacu pomiędzy dwiema klatkami schodowymi prowadzącymi do Sali Uczt. Kompozycje prezentujące iluzjonistyczną architekturę, okna otwarte na pejzaże, wazy z kwiatami czy sceny kojarzące się z życiem dworu poszerzały optycznie dość ciasne i niskie pomieszczenia, dodawały im lekkości i wytworności. Liczne elementy odwołujące się do przyrody współgrały zaś z widokiem przypałacowych ogrodów rozciągających się za oknami.
Na polecenie Elżbiety Sieniawskiej udało się zatem stworzyć spójną dekorację malarską, nawiązującą z jednej strony do dekoracji jeszcze z czasów króla Jana III, z drugiej – łączącą budynek pałacu z otaczającą go przyrodą. Szczęśliwie do naszych czasów zachowała się większość zdobiących piętro pałacu prac Giuseppe Rossiego. Odkryte i zakonserwowane w ramach projektu malowidła stanowią nie tylko cenne uzupełnienie tych dekoracji, ale pozwalają też lepiej wyobrazić sobie, jak wyglądał wilanowski pałac sprzed trzystu laty. To również bezcenne dzieła sztuki – wśród rezydencji na terenie dzisiejszej Polski nie sposób doszukać się ściennych dekoracji malarskich wywodzących się z okresu baroku równie kunsztownych pod względem zamysłu i wykonania artystycznego. Pałac w Wilanowie to wyjątkowe, inspirujące miejsce – każde dokonywane w jego murach odkrycie w postaci oryginalnych, cennych pod względem artystycznym dekoracji stanowi wydarzenie wielkiej wagi.
