Fundacje Elżbiety z Lubomirskich Sieniawskiej dla warszawskich Wizytek

Elżbieta z Lubomirskich Sieniawska, wielka hetmanowa koronna, wybitna mecenaska sztuki, pamiętana jest w Warszawie przede wszystkim jako właścicielka pałacu w Wilanowie od 1720 r. do swej śmierci dziewięć lat później. Powszechnie wiadomo, że odcisnęła na dawnej rezydencji Sobieskich niezatarte i bardzo wartościowe piętno, dopełniając te budowlę przede wszystkim o dwa boczne skrzydła ujmujące dziedziniec honorowy. Wzniesione zostały one w stylu późnego baroku, hormonizując jednak z dojrzało barokowym korpusem, zbudowanym przez Jana III. Wilanowska inwestycja hetmanowej przesłoniła pamięć o tym, że Warszawa zawdzięcza Sieniawskiej jeszcze jedno arcydzieło późnobarokowej architektury – kościół Panien Wizytek przy Krakowskim Przedmieściu. Związki córki Stanisława Herakliusza Lubomirskiego i Zofii z Opalińskich z warszawskimi Wizytkami sięgają jej dzieciństwa. Po śmierci matki i ślubie ojca z Elżbietą Denhoffówną (1676 r.), zapewne kształciła się przez cztery lata w okresie 1677-1680 na słynnej pensji, prowadzonej przez te zakonnice dla szlacheckich panien. Taka jest supozycja odczytania tożsamości „marszałkówny koronnej” z archiwaliów Wizytek przez Bożenę Fabiani (choć nie wspomina o tym autorka biografii Sieniawskiej – Bożena Popiołek).