Mikołaj Hieronim Sieniawski (1645-1683)

Mikołaj Hieronim Sieniawski (1645-1683), hetman polny koronny. Był synem pisarza polnego kor. Adama Hieronima i Elżbiety z Potockich, wnukiem hetmana wielkiego koronnego Stanisława Rewery Potockiego. Kształcił się w Uniwersytecie Krakowskim i kolegium jezuickim we Wiedniu. Jako siedemnastolatek ożenił się z Cecylią Marią Radziwiłłówną, przyrodnią siostrą Michała Kazimierza Radziwiłła, żonatego z Katarzyną z Sobieskich (siostrą Jana Sobieskiego). Powinowactwo to związało go z Sobieskim, był jego wiernym przyjacielem i gorliwym podwładnym w armii kor. Poświęcił się służbie wojskowej, już w r. 1664 został strażnikiem, a w r. 1668 chorążym wielkim koronnym. Nie zaniedbywał też uczestnictwa w życiu publicznym, w l. 1664-76 ośmiokrotnie posłował na sejm (z województwa ruskiego). Walczył z rokoszanami Jerzego Lubomirskiego, jego pułk jazdy poniósł klęskę w bitwie pod Mątwami (1666). Za panowania Michała Korybuta Wiśniowieckiego był ważną postacią w obozie antykrólewskim (malkontentów). W wyprawie Sobieskiego na Ukrainę odznaczył się w bitwie z Tatarami pod Bracławiem (1671). Stale towarzyszył hetmanowi wielkiemu koronnemu w kolejnych kampaniach. Stanął na czele poselstwa wysłanego przez wojsko na sejm 1672 roku, arogancko i lekceważąco zachowywał się wobec króla. Wszedł do konfederacji zawiązanej przez wojsko w Szczebrzeszynie w obronie Sobieskiego. Z powodu postanowień traktatu w Buczaczu Sieniawski utracił znaczną część dóbr położonych na terenach zajętych przez Turcję. W r. 1673 walczył, pod Chocimiem, a następnie wysłany przez hetmana prowadził działania w Mołdawii. Chociaż pokonał Tatarów pod Steneleszte nad Prutem (styczeń 1674), jednak przecenił siły przeciwnika i zarządził odwrót do Polski. Marszałkował sejmowi koronacyjnemu Jana III w r. 1676, wdzięczny król nominował go na urząd marszałka nadwornego koronnego. Namawiany przez Jana III na podjęcie się poselstwa do Turcji w r. 1677, Sieniawski odmówił, obawiając się, że może stać się zakładnikiem w rękach wroga. Zdecydowanie poparł królewski zwrot w polityce zagranicznej i związanie się sojuszem z Austrią. Na początku 1683 r. został hetmanem polnym koronnym i dostał województwo wołyńskie. Pomimo złego stanu zdrowia (cierpiał zwłaszcza na podagrę) wziął udział w kampanii 1683 i odznaczył się w bitwie pod Wiedniem. Królewicz Jakub zanotował w diariuszu, że Sieniawski zmarł w Lubowali 15 XII. 
Główną rezydencją hetmana polnego był zamek w Brzeżanach, stropy budowli kazał ozdobić malowidłami przedstawiającymi sceny z walk pod Chocimiem i Żurawnem. Na terenie swojej wsi Dybków nad Sanem założył i ufortyfikował miasto z zamkiem, nazwane Sieniawą.