O psach, ciśnieniowarze i rozgotowanych kościach

I tak, dowiedziałyśmy się od naszych korespondentów, że pewien quidam twierdzi, iż jest w stanie czynić kości miękkimi i zdatnymi do spożycia przez ludzi bez niszczenia mięsa, i że rzeczony quidam chce wysłać swe kociołki wraz z całą aparaturą na Dwór Hanowerski, aby można je tam wypróbować. Dlatego uznałyśmy, że jest konieczne wyrazić nasz sprzeciw w porę. Bo choć trudno nam uwierzyć [w takie doniesienia] – i powinnyśmy uznać je za straszny sen czy nocną marę – to jednak jakiś zły demon rasy psiej lub ludzkiej chce zniszczyć istniejące od wieków przymierze między ludźmi i psami, wyjawiając ową tajemnicę wspomnianemu człowiekowi – tak jak niewątpliwie inny demon podsunął pewnemu mnichowi pomysł stworzenia prochu. Nie ma miejsca na roztrząsanie, czy ktoś mógłby podważyć nasze prawo do kości oddzielonych od mięsa, które należały do nas od zarania wieków – i żaden człowiek ani żadna bestia nie próbowały tego prawa nigdy naruszyć. Mówił o tym wprost Homer i inni antyczni autorzy. Mowa jest o tym także w Piśmie Świętym, gdy zaznacza się, że nie wolno odbierać chleba dzieciom, aby rzucić go psom; nie ma jednak nigdzie ani słowa o tym, że należy podobnie postępować z kośćmi, które – wiadomo – należą do nas od czasów potopu, a więc od chwili, kiedy człowiek stał się mięsożercą. I chociaż z miłości do pokoju zrzekłyśmy się szpiku na rzecz ludzi, to stało się tak dlatego, że tym mocniej chciałyśmy umocnić nasze prawo do kości – które tym samym, dzięki wspomnianej wcześniej umowie, tylko okrzepło i się umocniło. Lecz, wielki Boże, jakże daleko sięga ludzka pożądliwość! Wszak ludzie czasem nie zadawalają się jedzeniem tego, co im dano, tylko bezwstydnie sięgają i po nasze części. Owo łakomstwo opiekuńczy bogowie naszego gatunku muszą aliści ukarać surowo, przede wszystkim za pośrednictwem wspaniałego Syriusza, czyli wielkiego psa niebieskiego, który zasłużył na miejsce wśród gwiazd i który niewątpliwie przedstawi naszą sprawę Jupiterowi, o ile ludzie nie będą postępować względem nas uczciwie, to jest należycie. Przy czym i sam Syriusz może pomścić za nas tę niesprawiedliwość rasy ludzkiej, sprawiając, że rządzona przezeń kanikuła będzie jeszcze gorętsza – o czym wiesz, Panie, dzięki swej rozległej wiedzy astronomicznej. Co więcej, nowa potrawa [czyli kości] może wywołać chorobliwe skutki wśród ludzi – i zmienić ich wszystkich w psy, zważywszy, że już dziś mają oni skłonność do zuchwalstwa i buty. Poczyniwszy powyższe uwagi, zostawiamy Waszej Roztropności do rozsądzenia, czy bezpiecznie i korzystnie jest w ten sposób raz na zawsze rozerwać więź z psami. Ty, który przestudiowałeś tyle historii, wiesz, że pewien król wygnany ze swego kraju, powrócił doń w eskorcie dwustu psów, które położyły kres rebelii. Wiesz także, że psy ratują życie swoich panów, inne natomiast mszczą ich śmierć. Wreszcie i dzisiaj istnieją pewne miasta ochraniane przez psy, które w przyszłości zostaną przez nie opuszczone (zresztą tak jak i inne osady), jeśli pozbawi się nas części naszej zapłaty. Psy myśliwskie przestaną atakować dzikie bestie i nie będą ich dłużej ścigać. Inne psy pozostawią domy na pastwę złodziei, a owce na pastwę wilków. A my, małe psy bolońskie, porzucimy nasze panie na pastwę kochanków, którzy ich pragną i pożądają, i nie będziemy szczekać, gdy ci zechcą ziścić swe niecne zamiary. Wreszcie, w kuchniach będzie mnóstwo nieporządków, i każdy z was, messieurs les chefs, zapragnie jeszcze kęska jagnięciny; ale dlatego, że odmawiacie nam kości, stracicie tak gnaty, jak i mięsiwo. Z tej oto przyczyny sprawa ta należy przede wszystkim do Was, tak jak należy i do krojczych mięsa, których sztuka stanie się bezużyteczna, kiedy inni nauczą się ciąć mięso, nie zważając na kości, czyli tak, jak tnie się masło. Z tych oto przyczyn błagamy Waszą Wysokość, aby podjęła ona tę istotną kwestię w trakcie obrad Zgromadzenia Generalnego i wygnała daleko stąd wspomnianego wynalazcę z całą stworzoną przezeń aparaturą – oraz zabroniła mu wstępu do jakiejkolwiek kuchni [na świecie]. Co się zaś tyczy Ciebie, Panie, w szczególności, to bądź łaskaw zabronić mu mieszania się do spraw kuchni Domu Hanoweru.