Opaliński Jan h. Łodzia (1629-1684), wojewoda brzesko-kujawski, starosta generalny wielkopolski. Był synem wojewody kaliskiego Piotra i Katarzyny z Leszczyńskich. Posłował na sejm koronacyjny 1649 r., pierwszy sejm 1652, sejmy 1659 i 1662 r. W czasie Potopu walczył ze Szwedami, w 1658 r. wziął udział w wyprawie Stefana Czarnieckiego do Danii.
W 1664 został mianowany wojewodą inowrocławskim, w następnym roku awansował na wojewodę kaliskiego. W bezkrólewiu po abdykacji Jana Kazimierza opowiedział się za Michałem Korybutem Wiśniowieckim (według niesprawdzonych pogłosek miał nawet, podobno przez pomyłkę, jako pierwszy wymienić jego kandydaturę do tronu, podchwyconą następnie przez zwolenników „Piasta”), wkrótce po elekcji przeszedł jednak do obozu jego przeciwników i związał się z hetmanem Janem Sobieskim. 1 VII 1672 r. podpisał w Warszawie akt konfederacji, w którym dążący do detronizacji Michała malkontenci oddawali się pod opiekę króla Francji Ludwika XIV i prosili go o wyznaczenie kandydata do tronu polskiego.
Jako członek rady wojennej przy Sobieskim uczestniczył w listopadzie 1673 r. w bitwie pod Chocimiem. W 1678 r. został mianowany starostą generalnym wielkopolskim; ze względu na ustawę o inkompatibiliach, zakazującą łączenia tego urzędu z urzędem wojewody kaliskiego, zamienił dotychczasowy urząd z Zygmuntem Działyńskim na województwo brzeskie kujawskie. W następnych latach zajmował się głównie toczonym ze Śląskiem sporem o cła, związanym z uzyskanym przez Gniezno i Toruń prawem składu, sprzecznym z przysługującą Ślązakom wolnością handlu na terenie Rzeczypospolitej. Występując po stronie mieszczan i sejmiku średzkiego, starał się przekonać do swego stanowiska króla Jana III, gdy jednak monarcha zakazał hamowania wolności handlu, zgodził się na usunięcie z granicy konnych straży. Na wyprawę wiedeńską 1683 r. wystawił 120-konną chorągiew pancerną, sam jednak nie wziął w niej udziału. Zmarł 18 II 1684 r. w Poznaniu, został pochowany w Osiecznej. W małżeństwie z Zofią Teresą z Przyjemskich nie miał potomstwa.