Pożar Pałacu Rzeczypospolitej w 1782 r.

Należący do Krasińskich pałac, mocno nadwerężony po zniszczeniach dokonanych przez wojska saskie, w 1764 r. nabyła Komisja Skarbowa na potrzeby własne i innych urzędów Rzeczypospolitej, przeprowadzając niezbędne adaptacje. Na drugim piętrze umieszczono kancelarie hipoteczne i notarialne oraz mieszkania urzędników skarbowych; tam właśnie w nocy z 15 na 16 grudnia 1782 r. wybuchł groźny pożar. Jak informowano w pisanej gazetce warszawskiej, „jeden z oficjalistów wysłał chłopca po drewka na komin pod dachem złożone. Ten między drwami przez zapomnienie zostawił świecę. Nazajutrz, przypomniawszy sobie o tym, zastał już dobrze tlejące się drwa i zalał ogień, jak mu się zdawało”. Nie do końca, ponieważ o godzinie dziesiątej płonęło już gwałtownie całe piętro; gorzało tym łatwiej, iż pod dachem zgromadzono 30 sążni drewna opałowego, co wykazało późniejsze śledztwo. Ołów płynący z roztopionych blach, którymi dach był pokryty, utrudniał dostęp do budynku. Wprawdzie oknami wyrzucano, co się dało, m. in. liczne sprzęty i owo nieszczęsne drewno, ale tym samym hamowano na dole dostawę wody do gaszenia pożaru. Trwał on trzy dni. W międzyczasie „trzy razy przybiegał Król Jmć [Stanisław August Poniatowski] i do ratowania lud zachęcał”, udzielali się też osobiście królewski bratanek książę Stanisław i pisarz polny koronny Kazimierz Rzewuski. Ten ostatni „sam siekierą robił, dla zachęcenia przynajmniej, i ku najmocniejszemu przedzierał się ogniowi, aż Król sam Jmć wołał na niego, aby się tak śmiało nie azardował”.