Schlieben Jan Teodor h. własnego (1638-1695), wojewoda inflancki. Przed r. 1659 przeszedł z wyznania ewangelicko-augsburskiego na katolicyzm. Porzucił gwardię przyboczną elektora brandenburskiego Fryderyka Wilhelma i w r. 1660 został przyjęty na dwór króla Jana Kazimierza, ponadto na królewskie zlecenie prowadził w Prusach Książęcych zaciągi wojska, które następnie poprowadził do walk na Ukrainę.
Po powrocie do Prus Książęcych prowadził działalność przeciw elektorowi, ściągając na siebie restrykcje. Uchodząc przed nimi zaciągnął się do armii polskiej i walczył w l. 1663-4 przeciw Rosji w kampanii zadnieprzańskiej. Nabył posiadłości w Prusach Królewskich, co umożliwiło mu udział w życiu politycznym Rzeczypospolitej. Po abdykacji Jana Kazimierza przeciwdziałał kandydaturze pruskiej, poparł na elekcji Michała Korybuta Wiśniowieckiego (1669). Kontynuował działalność przeciw elektorowi brandenburskiemu, za co groziły mu represje i oskarżenie o zdradę, jednak władze Prus Książęcych nie zdecydowały się uwięzić Schliebena, ani skonfiskować jego dóbr.
Walczył pod dowództwem Jana Sobieskiego przeciw Tatarom i Turcji (1672-6), oddał na niego glos na elekcji w r. 1674. Był także dworzaninem króla Jana III, a w r. 1677 został wojewodą inflanckim. Odegrał sporą rolę w polityce bałtyckiej Jana III Sobieskiego; obawiano się go na dworze pruskim, znając powiązania z niechętną elektorom szlachtą pruską. Po upadku planów bałtyckich Schlieben wycofał się z polityki. Z małżeństwa z ewangeliczką, Heleną Elżbietą von Eulenburg miał dwóch synów i trzy córki.
