Na rozległym polu, zamkniętym na horyzoncie pasmami wzgórz i wypełnionym zmasowanym wojskiem, wznosi się pięciostopniowy cokół. Na nim, pod baldachimem, zasiada na tronie cesarz Leopold I Habsburg. Baldachim, ozdobiony czterema postaciami nagich Geniuszy Sławy, wieńczy korona Świętego Cesarstwa Rzymskiego Narodu Niemieckiego, podtrzymywana przez trzy putta. W chmurach unoszą się trzy uskrzydlone postacie, dzierżące wstęgi z inskrypcjami: Vincat Leopoldus, Vivat Leopoldus Imp., Triumphet Leopoldus. U stóp tronu gromadzą się postacie zwycięskich wodzów i pokonanych Turków. Po prawicy cesarza stoją w szeregu (od lewej): graf Starhemberg (?), elektor saski Jan Jerzy III i elektor bawarski Maksymilian II Emanuel, Jan III Sobieski (w koronie, w pełnej zbroi i w płaszczu gronostajowym, z regimentem w prawej ręce), książę Waldeck (?) oraz książę Karol V Lotaryński, usytuowany na pierwszym stopniu cokołu. Pierwszy plan kompozycji zajęły alegorie: z lewej kobieca personifikacja Imperium Habsburgów z rogiem obfitości, obok której siedzi ciemnoskóra personifikacja podbitego Nowego Świata z włócznią i papugą. Z prawej zakuty w zbroję rycerz z orłem na hełmie toczy walkę z potwornym wężem z półksiężycem na łbie, symbolizującym Islam. Tej walce przygląda się pośrodku militariów młody władca turecki. W niebiosach triumfalnie unosi się orzeł z jabłkiem cesarskim i mieczem.

Wymowa sztychu jest jednoznaczna i wyrazista: jedynym triumfatorem i zbawcą Wiednia jest tu cesarz Leopold. Wszyscy sprzymierzeni, łącznie z Janem III Sobieskim, zostali sprowadzeni do roli dekoracyjnej asysty, widzów uczestniczących w owej wspaniałej ceremonii.