Jan III sportretowany został w karacenie, spod której spływają pteryges (dekoracyny pas skóry lub tkaniny) zdobione naprzemiennie metalowymi lwimi maskami i głowami polskich orłów heraldycznych. Taka swobodna interpretacja wzoru antycznego datuje się od momentu rytowania przez Izaaka Saala miedziorytniczego portretu króla w 1679 r., co wyznacza terminus post quem powstania dzieła. Błękitna wstęga przecinająca diagonalnie pierś monarchy przypomina, że był on kawalerem dwóch najstarszych orderów francuskich (od 1661 r. uznawanych za połączone ze sobą) – Orderu św. Ducha i Orderu św. Michała, które zostały mu nadane przez Ludwika XIV za pośrednictwem posłów jesienią 1676 r.; odznaczenie to rzadko wyeksponowane jest dobitnie, w całej okazałości, a jego obecność jest probierzem stosunków panujących między dwoma krajami w momencie powstawania portretu. Kwestia autorstwa obrazu wciąż podlega dyskusji. Przypisywanie go Janowi Triciusowi budzi wątpliwości i co najmniej równie prawdopodobne wydaje się, że jest to dzieło innego malarza z kręgu dworu Jana III, np. twórcy pierwowzoru grafik, Siemiginowskiego.