Monarchowie w strojach polskich stoją zwróceni lekko ku sobie w architektonicznym wnętrzu z widokiem na niebo. Z lewej Jan III Sobieski w płaszczu królewskim nałożonym na żupan, z szablą u boku, prawą ręką wskazuje na niebo. Z prawej Jan Kazimierz, w futrzanej czapce z kitą i w delii narzuconej na wzorzysty żupan, w lewej ręce dzierży regiment. Między władcami widnieje okrągły (lub owalny) kryty materią stół, na którym znajduje się korona królewska i szaty opata - cel wymownych gestów Sobieskiego oraz Wazy.

Portret jest ilustracją fikcyjnego dialogu, toczonego przez obu monarchów, którzy - jako koronowani władcy - za życia nigdy się nie spotkali. Treść czterowiersza ("Nie musi skrywać się w klasztorze ten, kogo szczęście chce wywyższyć, ono go wszędzie szuka i podnosi aż do nieba, lecz niekiedy ludzie w klasztornej ciszy znajduje więcej słodyczy aniżeli w światowym zgiełku") niewątpliwie nawiązuje do "wywyższonego" militarnym geniuszem Sobieskiego i "skrywającego się w klasztorze" ostatniego Wazy. Rycina nawiązuje także do bardzo wówczas modnych "dialogów umarłych", jako że w 1721 r. nie żył już ani Jan Kazimierz, ani Jan III Sobieski.