Sobieski Aleksander Benedykt Stanisław (1677-1714), drugi syn Jana III Sobieskiego i Marii Kazimiery. Był humanistą z zamiłowania, otrzymał także staranne wykształcenie w zakresie wojskowości.
W latach 1696-98, po śmierci ojca, prawie stale towarzyszył matce. Nawiązał romans z Elżbietą Sieniawską. Nie angażował się politycznie i chociaż uznał Augusta II zapewne nie złożył formalnej przysięgi wierności królowi. Gdy na początku wojny północnej ożywiły się nadzieje królewicza Jakuba Sobieskiego na koronę, Aleksander wsparł brata.
W lutym 1704 królewiczów Jakuba i Konstantego porwano pod Wrocławiem na polecenie Augusta II i uwięziono w Saksonii. Aleksander został wtedy pretendentem do korony polskiej, opowiedział się za nim król Szwecji Karol XII i prymas Michał Radziejowski. Nie przystał jednak na ten plan, być może w obawie przed polityczną zemstą dawnej kochanki Sieniawskiej, bał się też o braci. Po ich uwolnieniu przez Karola XII (grudzień 1706) Aleksander wycofał się z życia politycznego, a w r. 1710 zamieszkał z matką w Rzymie, którego klimat odpowiadał mu ze względu na postępującą chorobę – gościec. Tam zaangażował się w życie kulturalne, dając się poznać jako poeta, miłośnik i mecenas sztuki. We własnym teatrze realizował spektakle operowe.
Pod koniec życia schorowany królewicz oddawał się modlitwom. Zmarł w Rzymie, gdzie pochowano go w kościele Kapucynów.
