Sobieski Jan h. Janina (ok. 1518-1564), rotmistrz jazdy, pradziad Jana III Sobieskiego. Od czerwca 1537 r. służył w chorągwi jazdy obrony potocznej, walcząc z czambułami Tatarów krymskich, budziackich i oczakowskich. Od 1540 r. służył pod komendą hetmana polnego koronnego Mikołaja Sieniawskiego; w 1542 r. uczestniczył w starciach z Tatarami w okolicach Owrucza i Chmielnika, a następnie wspólnie z rotmistrzem Bernardem Pretwiczem ścigał najeźdźców wzdłuż Bohu. Dotarł wówczas do Berczan nad Morzem Czarnym i Oczakowa; oddziały polskie nie zdołały zdobyć zamku oczakowskiego, ale zadały Tatarom znaczne straty i uprowadziły liczne stada koni i bydła. W 1544 r. pod dowództwem Sieniawskiego wziął udział w kolejnym pościgu za tatarskim czambułem, który doścignął pod zamkiem Bałakława, odbijając część jasyru. W 1548 r. zrezygnował ze służby wojskowej i zajął się gospodarstwem, jednak już w 1552, ze względu na niepokoje na granicy mołdawskiej, na krótko powrócił do oddziałów obrony potocznej i we wrześniu był świadkiem hołdu, złożonego w Bakocie przez hospodara mołdawskiego Aleksandra Lăpuşneanu. W sierpniu 1557 r. jako rotmistrz popisał we Lwowie stukonną chorągiew husarską, z którą następnie walczył z najazdami tatarskimi w okolicy Międzyboża, Baru i Chmielnika na Podolu. W 1564 r. na czele stukonnej chorągwi jazdy zaciągnął się do oddziałów polskich Stanisława Leśniowolskiego, wspierających armię Wielkiego Księstwa Litewskiego w walkach z Iwanem Groźnym. T.r., po krótkim pobycie w Inflantach, zmarł. W małżeństwie z Katarzyną z Gdeszyńskich miał synów: Marka, Mikołaja i Sebastiana.
