Pochodził z prowansalskiego rodu markizów Janson. Urodzony 1 października 1631 roku w Mane w Prowansji, po odbyciu studiów teologicznych wstąpił do zakonu maltańskiego. Dzięki wstawiennictwu biskupa Digne otrzymał godność koadjutora. W roku 1656 został wyświęcony na tytularnego biskupa Filadelfii w Arabii. W roku 1658 król mianował go biskupem Marsylii. Ponieważ godność ta wiązała się z udziałem w Stanach Prowansji, Toussaint de Forbin, wkroczył w świat polityki, gdzie Ludwik XIV miał okazję docenić jego zdolności. W maju 1674 roku król wysłał go do Polski, by występował w roli nadzwyczajnego ambasadora na sejmie elekcyjnym po śmierci Michała Korybuta Wiśniowieckiego. Sejm udzielił mu audiencji 11 maja. We Francji panowało przekonanie, że Jan III Sobieski koronę zawdzięcza właśnie Forbinowi.
W roku 1679 Ludwik XIV powierzył Forbinowi biskupstwo Beauvais, a w roku 1689 mianował go komandorem orderu Świętego Ducha. Kolejne lata Forbin spędził w Rzymie, gdzie reprezentował interesy Francji.
Sobieski, wdzięczny za poparcie w czasie elekcji, starał się zdobyć dla biskupa Beauvais kapelusz kardynalski. Przy tej okazji, jak opowiada Philippe Dupont, król przeżył rozczarowanie postawą papieża. "Król nominował do kapelusza kardynalskiego biskupa Beauvais z rodu Forbin. Innocenty XI dokonał promocji zgodnie z życzeniami królów, zupełnie pomijając króla Polski. Niezadowolenie Sobieskiego było tym większe, że człowiek, którego proponował, i którego losem się zajmował, nie powinien zostać odsunięty od tej godności, do której predestynowały go zarówno urodzenie i zasługi, jak cnota i wykształcenie. Dlatego też król nie ukrywał wobec papieża swojego rozżalenia". Dopiero Aleksander VIII zadośćuczynił królowi, dając kapelusz kardynalski Forbinowi w roku 1690.
Kardynał Forbin-Janson zmarł w Paryżu 24 marca 1713 roku po długiej chorobie. Pochowany został w katedrze w Beauvais.
