Wiśniowiecki Dymitr Jerzy h. własnego (1631-1682), hetman wielki koronny, kasztelan krakowski. Po kilkuletniej nauce w Akademii Krakowskiej wziął udział w wojnie z powstańcami Bohdana Chmielnickiego, uczestnicząc w walkach pod Zborowem (1649), Beresteczkiem (1651), Żwańcem (1653) i Ochmatowem (1655). W pierwszym okresie Potopu szwedzkiego dowodził chorągwiami husarskimi i pancernymi w przegranej bitwie pod Wojniczem (2 X 1655), wkrótce jednak przeszedł do obozu Karola X Gustawa. W lutym 1656 powrócił w szeregi armii koronnej; jako pułkownik jazdy walczył w bitwie warszawskiej, następnie uczestniczył w walkach z najazdem Jerzego Rakoczego (1657) i oblężeniu Torunia (1658); uzyskał nominację na strażnika polnego, a następnie wielkiego koronnego. W kampanii ukraińskiej 1660 r. uczestniczył w bitwach pod Cudnowem i Lubarem; t.r. został wojewodą bełskim. Po śmierci Jana „Sobiepana” Zamoyskiego (1665) w sporze o ordynację zamojską wszedł w konflikt z wdową po „Sobiepanie”, Marią Kazimierą d’Arquien, która wkrótce została żoną hetmana Jana Sobieskiego; sytuację pogorszyło mianowanie w 1668 r. Dymitra hetmanem polnym koronnym, a także nadanie mu trzymanego przez Sobieskiego Solca nad Wisłą. Po elekcji Michała Korybuta Wiśniowieckiego należał do najbliższych współpracowników króla. Do pogodzenia się hetmanów przyczyniły się dopiero starania Wiśniowieckiego o rękę siostrzenicy Sobieskiego, Teofili Zasławskiej; w styczniu 1671 r. przeprosił on Sobieskiego, a w maju poślubił Teofilę. T.r. uczestniczył w kampanii ukraińskiej, walcząc pod Bracławiem, Barem i Mohylowem. W bitwie chocimskiej 11 XI 1673 r. dowodził pułkiem jazdy. W czasie elekcji 1674 r. poparł kandydaturę księcia Karola Lotaryńskiego. W 1676 r., mimo braku większych umiejętności dowódczych, awansował na hetmana wielkiego koronnego; latem i jesienią t.r. brał udział w obronie obozu żórawińskiego. W następnych latach zaangażował się w działalność stronnictwa antykrólewskiego, dążąc do detronizacji Jana III i osadzenia na tronie Karola Lotaryńskiego; pomimo to w 1678 r. został wojewodą, a w 1681 kasztelanem krakowskim. Zmarł w Lublinie 28 VII 1682 r.
