Dorobek Samuela Suchodolskiego, inżyniera wojskowego polskiego pochodzenia działającego w XVII i XVIII wieku w Brandenburgii i Prusach Wschodnich jest iście imponujący. Ten niezwykle pracowity i płodny geometra i kartograf wykonał około 300 prac, z których większość stanowią mapy. Niestety nie ukazały się one drukiem, lecz zachowały tylko w formie rękopiśmiennej.
Samuel Suchodolec urodził się w 1649 roku. Po 1658 roku, kiedy sejm skazał braci polskich na wygnanie z Rzeczypospolitej, jako arianin znalazł się w Brandenburgii. W 1662 roku wstąpił do wojska. Od 1672 do 1713 roku będąc w służbie pruskiej zajmował się pracami pomiarowo-topograficznymi oraz sporządzaniem map poszczególnych powiatów oraz obszarów nadgranicznych. Od 1714 roku osiadł w Starej Różance niedaleko Kętrzyna. Tam chory, „z wynagrodzeniem 10 talarów miesięcznie”, żył w biedzie i zajmował się głównie gospodarstwem. Zmarł w 1727 roku.
Oficjalnie, Suchodolski jako mierniczy i inżynier w służbie elektora zatrudniony został w 1679 roku. Wprawdzie po śmierci Józefa Naronowicza-Narońskiego, Suchodolski szybko zajął jego miejsce, jednak opracowaniami, które ugruntowały jego sławę jako wybitnego kartografa, były wielkoarkuszowa mapa okolic Poczdamu w skali 1:12 500 oraz 45 arkuszowy atlas przedstawiający ten sam obszar. Wykonane w latach 1679–1683 i wręczone później wielkiemu elektorowi rękopiśmienne barwne mapy, ze względu na wysoki poziom merytoryczny i estetyczny przyniosły Suchodolskiemu uznanie.
W latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XVII wieku głównym zadaniem Suchodolskiego była kontynuacja prac Narońskiego. Na początku XVIII wieku sporządził jeszcze kilka map, tak że w sumie, w czasie swojej służby u elektora wykonał ich znacznie więcej niż sam Naroński. Według badaczy najważniejszym elementem treści map Suchodolskiego były granice Prus Książecych, zarówno państwowe jak i wewnętrzne.
Co należy wiedzieć, działalność Samuela Suchodolskiego, a później i jego syna Jana Władysława, przypadła na czas, który później przez kartografów europejskich nazwany został okresem reformy kartografii. Mapy które wówczas wykonywano sporządzane były na podstawie rzetelnych pomiarów tzw. zdjęć terenowych. Opracowywano je w większych nich dotychczas skalach oraz cechowały się znacznie większą dokładnością. Zakres ich treści był również szerszy.
