Brodowski Antoni (1784-1832) – w Galerii Portretu Osobistości Polskich pałacu wilanowskiego znajduje się namalowany przez niego portret Juliana Ursyna Niemcewicza.
Kształcił się wpierw w Warszawie u m. in. Marcelego Bacciarellego, a w 1805 wyjechał do Paryża, gdzie do 1808 r. był guwernerem dzieci Tadeusza Mostowskiego. Tam kształcił się prawdopodobnie u popularnego wtedy J. B. Augustina. Powrócił do kraju, gdzie uzyskawszy dzięki poparciu Stanisława Staszica stypendium Izby Edukacji Narodowej Księstwa Warszawskiego ponownie wyjechał do Paryża, gdzie do 1814 kształcił się w pracowniach J. L. Davida i Fr. Gérarda.
Po powrocie do kraju pracował jako urzędnik, jednak kiedy w 1819 r. zdobył uznanie za obraz Gniew Saula na Dawida otrzymał (ponownie za wstawiennictwem Staszica) posadę profesora na wydziale sztuk pięknych Uniwersytetu Warszawskiego. Wprowadził nowatorskie metody nauczania zastępując kopiowanie dzieł wybitnych twórców żywymi modelami i studiami antyku; studentom zalecał w malarstwie wierne naśladowanie natury.
W 1822 został członkiem Towarzystwa Przyjaciół Nauk. Po wybuchu powstania listopadowego z polecenia Rządu Narodowego opiekował się Belwederem.Brodowski uważany jest za wybitnego przedstawiciela francuskiego klasycyzmu, który zaszczepił na gruncie polskim. Ceniony zwłaszcza za swe portrety, był malarzem osobliwym, szkice do obrazów wykonywał bowiem prawą ręką a malował lewą. Doskonały rysunek, plastyczne ujęcie przedmiotu, trafna charakterystyka modela, koloryt to cechy jego malarstwa portretowego.
Zmarł 31 III 1832, w niespełna pół roku po upadku powstania listopadowego i zamknięciu przez władze Uniwersytetu Warszawskiego. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.
