Niezwykle ważnym architektem dla Wilanowa był Giuseppe Giacomo Fontana (zm. 1739), znany w Polsce pod imieniem Józef. Pełnił on w zasadzie funkcję zastępcy Giovanniego Spazzia. Realizował głównie projekty mistrza, ale też i swoje. Początkowo był związany z podkanclerzym Stanisławem Antonim Szczuką, do Warszawy dotarł dopiero w 1715 roku. Wówczas prowadził budowy zespołów kościelnych bonifratrów (którym nb. podarował własny grunt na Muranowie) i franciszkanów, budował fasadę kościoła Św. Krzyża, a przede wszystkim wznosił liczne pałace: Franciszka Bielińskiego, Antoniny Zamoyskiej, biskupa Jana Skarbka. Fontana pracę dla Sieniawskich zaczął od inspekcji stanu i kosztorysów remontu świeżo nabytego przez Elżbietę w 1720 roku pałacu, by następnie prowadzić prace według projektów Giovanniego Spazzia w obrębie starego pałacu i przy budowie nowych skrzydeł. Samodzielnie zaprojektowanym dziełem Fontany była pomarańczarnia wilanowska, powstała w latach 1724–1726, a także zbudowany w latach 1725–1729 kościół parafialny w pobliskim Powsinie. W programie Ad Villam Novam publikujemy jego listy z tzw. "Korespondencji Sieniawskiej", która znajduje się w Bibliotece Czartoryskich w Krakowie.
