Spazzio Giovanni (zm. 1726), architekt, budowniczy. Pochodził z rodziny o szwajcarskim rodowodzie, mieszkającej w Nysie na Śląsku. Zatrudniony w r. 1715 przez hetmanową Elżbietę Sieniawską projektował elementy architektury, a potem trwającą do r. 1730 przebudowę całości pałacu w Łubnicach w woj. sandomierskim, nadzorował remont kościoła Kamedułów w Rytwianach, a w r. 1718 konserwację kościoła Kapucynów we Lwowie. Zaprojektował kościół parafialny w Sieniawie, przebudowę pałacu w Oleszycach i w Wysocku.
Jako generalny architekt nadzorował prace w kupionym przez Sieniawską pałacu w Wilanowie, m.in. przeprowadził nowatorski w Polsce zabieg wzmocnienia fundamentów, czuwał nad remontem galerii, pokrywaniem hełmów wież, przebudową skrzydeł i wnętrz pałacu, zaprojektował Pomarańczarnię i dekorację stiukową. Do prac dla Sieniawskiej jej rodziny sprowadzał budowniczych, murarzy, sztukatorów, snycerzy ze Śląska, z Czech i z Austrii; był wśród nich jego przyszły zięć, sztukator Franciszek Fumo. Sam nadzorował prace kamieniarskie w Tęczynie. Utrzymywał kontakty z rodzina na Śląsku, podejmował prace także w Krakowie (przy budowie szkoły pijarskiej) i prawdopodobnie w Czechach (pałac w Chýnovie). Zmarł w sierpniu w Wilanowie, pozostawił jedną córkę.
