Najwyżsi urzędnicy w państwie czyli „ministrowie” wywodzili się z czasów Kazimierza Wielkiego. Weszli do senatu późno, toteż szli za wojewodami i niektórymi kasztelanami. Ministrów w Rzeczpospolitej było siedmiu: marszałek wielki koronny, marszałek nadworny, kanclerz, podkanclerzy, podskarbi oraz hetmani wielki i polny. Tych dwóch urzędników wojskowych nie wchodziło jednak do senatu, ponieważ urząd hetmański powstał już po formalnym zamknięciu polskiego senatu. W 1569 roku, liczba ministrów została podwojona wtedy to utworzono taką samą hierarchię ministerialną w Wielkim Księstwie Litewskim. Teoretycznie ministrowie koronni i litewscy byli formalnie równi, ale w praktyce ważniejsi byli ministrowie koronni, jako ci którzy częściej rezydowali przy władcy.
