Opaliński Piotr h. Łodzia (1640-1691) wojewoda łęczycki. Był przyrodnim bratem Krzysztofa Grzymułtowskiego. W młodości wiele podróżował, służył a armii cesarskiej, był w Anglii i we Francji, a także we Włoszech. Aktywnie uczestniczył w życiu politycznym województw wielkopolskich, m.in. pełniąc funkcję marszałka kilku sejmików. Choć za panowania króla Michała Korybuta Wiśniowieckiego należał do stronnictwa prokrólewskiego, na sejmikach występował w obronie Grzymułtowskiego, atakowanego przez szlachtę za antydworskie zapatrywania.
W roku 1671 z wystawioną przez siebie chorągwią walczył przeciw Kozakom Doroszenki na Ukrainie. Od grudnia 1676 wraz z krewnymi podróżował po całych Włoszech, od Wenecji po Neapol. Do r. 1679, kiedy to został wojewodą łęczyckim, Opaliński posłował ośmiokrotnie na sejmy. W r. 1684 otrzymał ważny urząd starosty generalnego wielkopolskiego. Na terenie województw wielkopolskich rywalizował z wojewodą poznańskim Rafałem Leszczyńskim.
Był przeciwny planom reform ustrojowych króla Jana III, nie popierał też jego projektów dynastycznych. Wyznaczony na rezydenta przy boku królewskim, przebywając w r. 1687 przy królu w Jaworowie, skonstatował, że król jest mu niechętny. Być może wiązało się to z procesem, który Opaliński toczył od r. 1686 w Trybunale Koronnym o spadek po podstolim koronnym Adamie Stefania Grudzińskim, obejmujący m.in. dobra złotowskie w północnej Wielkopolsce. Do tych dóbr zgłaszał pretensje także Jan III. Wojewoda zawarł z królem ugodę dzięki pośrednictwu Michała Radziejowskiego. Król, chcąc okazać Opalińskimu swoją dobrą wolę, podczas sejmu 1688/9 mianował jego szesnastoletniego syna Adama Antoniego starostą wałeckim.
