Piaseczyński Stefan Konstanty h. Lis (przed 1633-1691), poseł na sejmy, rotmistrz, kasztelan brzeski litewski, wojewoda smoleński. W początkach Potopu szwedzkiego przeszedł na służbę Karola X Gustawa, ale już w lutym 1656 r. przyłączył się do dywizji Stefana Czarnieckiego; w lipcu uczestniczył jako pułkownik jazdy w bitwie warszawskiej. W 1660 r. wziął udział w wojnie z Moskwą; dostał się wówczas do niewoli u Wasyla Szeremietiewa, który zabrał go na wyprawę cudnowską. Wolność odzyskał zapewne po klęsce Rosjan w tej kampanii. W okresie rokoszu opowiedział się po stronie Jerzego Lubomirskiego i uczestniczył w szeregach jego armii w bitwie pod Częstochową (1665), a być może również w kampanii 1666 r. W 1670 r. brał udział w rokowaniach z hetmanem kozackim Piotrem Doroszenką, a następnie z jego konkurentem Michałem Chanenką. Łączyły go bliskie stosunki z Janem Sobieskim, m.in. pośredniczył w kontaktach hetmana z Radziwiłłami; jako zwolennik malkontentów występował przeciw królowi Michałowi, przyczyniając się do zerwania pierwszego sejmu 1672 r. i wywołując w czasie drugiego sejmu tegoż roku awanturę w izbie poselskiej, w wyniku której tylko dzięki pomocy posłów krakowskich i sandomierskich uniknął śmierci z rąk rozsierdzonej szlachty. 1 VII 1672 r. podpisał w Warszawie akt konfederacji antykrólewskiej, domagając się abdykacji króla Michała; mimo to został przezeń mianowany kasztelanem brzeskim litewskim. Pod wodzą Sobieskiego brał udział w kampaniach wojennych lat 1673-75. W 1684 r. był jednym z kandydatów do buławy polnej litewskiej, której jednak nie otrzymał z powodu negatywnej opinii dworu; w 1687 awansował na urząd wojewody smoleńskiego. Uważany za człowieka burzliwego charakteru, budził niechęć szlachty, cieszył się natomiast popularnością wśród żołnierzy. Zmarł w 1691 r.
