Elżbieta Sieniawska (1669-1729), jedyna córka Stanisława Herakliusza Lubomirskiego, od r. 1680 przebywała przy królowej Marii Kazimierze na dworze królewskim. Po ślubie w r. 1687 z Adamem Mikołajem Sieniawskim wolała nadal mieszkać w Warszawie, w gronie zaufanych osób królowej bywała często na dworze. Przez całe życie była uważną obserwatorką i aktywną uczestniczką sceny politycznej. W swoich ogromnych dobrach prowadziła ożywioną działalność gospodarczą i handlowała wytwarzanymi w nich produktami. Po wyjeździe do Rzymu królowej Marii Kazimiery administrowała dobrami jej oprawy wdowiej. Od królewicza Konstantego Sobieskiego kupiła Olesko i Tarnopol, a w r. 1720 także Wilanów, gdzie rozpoczęła budowę bocznych skrzydeł pałacu i pomarańczarni. Hetmanowa wielka koronna Elżbieta Sieniawska sprawiła, że bardzo zaniedbana rezydencja królewska odzyskała świetność i stała się miejscem pamięci o Janie III, zwycięzcy spod Wiednia.