Wystawiona w 1902 roku na wystawie w Zachęcie akwarelka to w ikonografii Wilanowa dzieło wyjątkowe. Ot, panoramiczny widok kilku wiejskich chałup na tle koron drzew namalowanych przez artystę jakby ukradkiem, bo z daleka i od strony pól uprawnych. Wieś sprawia wrażenie wymarłej, choć uważnemu oku nie umkną ledwo widoczne trzy postaci krzątających się wieśniaków. Całość tchnie spokojem i wrażeniem leniwie toczącego się życia zapisanego według odwiecznego rytmu zmieniających się pór roku. Czas zatrzymał się w słonecznych promieniach późnego lata, a wraz z nim i widz, niespiesznie przebiegając wzrokiem po okrytych strzechą dachach domostw. Jego wprawnemu oku nie umknie więc tajemnicza konstrukcja wyłaniająca się zza studni z żurawiem i stogiem siana; trójarkadowa kamienna budowla dziwnie kontrastująca z prostymi wiejskimi domami i budynkami gospodarczymi. To fragment bramy w kształcie ruiny łuku triumfalnego wybudowanej w 1811 roku wg koncepcji Stanisława Kostki Potockiego. Brama ta, jak i cała wieś już nie istnieją. Usytuowane niegdyś na terenie obecnej dzielnicy Wilanów Królewski, stanowią nieme świadectwo dawnego wyglądu okolic Wilanowa, kojarzonego głównie z pałacem i jego właścicielami.