Nasza szabla kochana nie była aż tak skuteczna. Służąc raczej do cięcia, nieodbita spadała pewnie na ramiona, zaś cios sztychem był z oczywistych względów trudniejszy niż pchnięcie szpadą. To były nieco inne umiejętności, choć pamiętamy, że pan Michał, natchniony mistrz szabli, bywa, że nosi też „rapierek zacny”. Niewątpliwie w czasach pana Michała pojedynkowano się chętnie, czego dowodzi słynny portret szlachcica bez ucha. Jednakże, jeszcze w wieku poprzednim pojedynki niespecjalnie były w modzie. Władysław Łoziński w genialnym „Prawem i lewem. Obyczaje na Czerwonej Rusi w pierwszej połowie XVII wieku” (to książka moja ukochana) nadmienia, że w województwie ruskim, tym właśnie, z którego pochodzi pan Michał, przez długi czas odbyły się raptem trzy pojedynki, przy czym jeden na łodzi, co musiało przypominać wzbogaconą o większy stopień ryzyka jazdę figurową na łyżwach. Ale owszem, zdarzyło się, że w całkowicie regularnym spotkaniu jeden husarz przebódł drugiego kopią na wskroś. Choć w zasadzie wolało się mordować po kątach.