Toruń, miasto założone przez Krzyżaków, to – choć uważam się za dobrego patriotę – jedno z mych najulubieńszych miejsc na ziemi. Zwłaszcza rynek, z superciężką sylwetą ratusza, może najpiękniejszego w całej Polsce. Prawda, ma Toruń pewne dziwactwa, jak choćby to więzienie (całkiem zgrabny kryminalszczyk), które leży zdumiewająco blisko ratusza. Mają też swe dziwactwa Torunianie, ziejący niechęcią do Bydgoszczan i czasem do Krakowian, bo z Krakowem Toruń nieustannie staje w konkursie piękności. Czy ma szanse? Chyba niewielkie, bo Kraków ma Wawel. A Toruń, za przeproszeniem, Gdanisko. A nawet jeszcze więcej: liczba niemieckich protestantów zawsze była tam wyższa niż polskich (bądź niepolskich) katolików. Jednakże państwo patrzyło na ten gorszący fakt z przymrużeniem ok. Do czasu – konkretnie do 16 lipca 1724 r., bo właśnie wtedy, w święto maryjne katolicy urządzili procesję na cześć Madonny. No i oczywiście doszło do bijatyki między luteranami, a studentami kolegium jezuickiego, jako że szkolarz zawsze prędki jest do bójki. Poszło o jakiś kapelusz; w jednej z wersji katolickich pewien luteranin odmówił uchylenia go przed procesją, a później zelżył ją grubymi słowy. Magistrat zaaresztował któregoś z najbitniejszych szkolarzy. W rewanżu katolicy zaczęli łapać zakładników. Tego już luterański tłum nie zdzierżył i rzucił się na kolegium, które wypatroszył, a meble w dziwacznym geście spalił na rynku. Spalono też posąg Madonny, co nie musiało natchnąć katolików dobrymi myślami pod adresem wyznawców Lutra. Doszło w końcu do jakiejś strzelaniny.