Mówi się o niej, że jest dziedziną sztuki. Ma również związek z pewnego rodzaju umiejętnością.
Jej narodziny datuje się na koniec epoki prehistorycznej, kiedy ludzie zaczęli wyrażać
i utrwalać swoje myśli oraz porozumiewać się między sobą za pomocą pisma.
Kaligrafia, bo o niej mowa, z umiejętności pisania uczyniła na przestrzeni wieków odrębną dziedzinę sztuki.
Sztuka pięknego pisania opiera się na wielu regułach, ale i daje dużą  swobodę piszącemu, pod warunkiem, że jego pismo będzie cechować: prostota, czytelność, równość, płynność. Ten swoistego rodzaju paradoks w sztuce kaligrafii pozwala tworzyć w przestrzeni kartki papieru wyjątkowe konfiguracje słowno-obrazowe.
Słowo KALIGRAFIA pochodzi od greckich słów: καλος (kalós – piękny, dobry) oraz 8γραφειν (gráphein – pisać), zapisywanych łącznie jako: καλλιγραφια (kalligraphia).

Historia kaligrafii jest ściśle związana z ewolucją pisma, które wciąż pozostaje jedną
z najdoskonalszych form komunikacji wymyślonych przez człowieka.

Na rozwój pisma na przestrzeni dziejów wpływ miało wiele czynników – od geograficznych i biologicznych, po kulturowe i obyczajowe. Stąd bierze się właśnie jego różnorodność.

Kształt liter, staranność w ich kreśleniu zależy od tego:
1.    na czym się pisze, czyli od rodzaju podkładu piśmienniczego,
2.    za pomocą czego się pisze, czyli od rodzaju narzędzia piśmienniczego,
3.    oraz od kroju pisma: