Kazimierz Pułaski, bohater dwóch światów, to ostatnia chyba szabla barokowej Rzeczypospolitej. Choć pochodził z dość podrzędnej rodziny, był mocno skoligacony z wieloma potężnymi rodami. Dość powiedzieć, że do chrztu trzymali go wojewoda mazowiecki Stanisław Poniatowski (ojciec przyszłego króla) i Zofia Maria Czartoryska, wojewodzina ruska. Liznąwszy nieco nauk, młodzieniec prędko bryknął w szeregi konfederatów barskich do ojca, który był u barzan znaczną figurą. Spisywał się nad podziw dzielnie, co u barzan nie było nadto rozpowszechnione. Charles Dumouriez, francuski oficer, który wspomagał konfederatów (późniejszy wódz naczelny Rewolucji Francuskiej), bardzo narzekał na walor polskiej odwagi, twierdząc, że Polacy to naród przywykły tylko do uciekania. Z perspektywy następnego wieku – srodze się mylił. Sam Pułaski wojował jednak skutecznie i szczęśliwie: w obronie Berdyczowa, w Okopach Świętej Trójcy czy pod Częstochową. Nie było go podczas najświetniejszej batalii konfederatów, pod Lanckoroną. Siedziało tam jakichś stu żołnierzy polskiej piechoty i kilku francuskich oficerów, leniąc się niemożebnie, grając w kości i pijąc na umór – rzecz normalna w prowincjonalnym garnizonie. Aż tu raptem pod zamkiem zmaterializował się dobrze okryty pułk Moskali i z marszu poszedł do szturmu. Obrońcy, odrzucając precz kości i szklanki, tak dzielnie jęli się muszkietów, że szturm odparli, a potem, nocą, z wielkim hałasem pewna cześć obrońców (kilkunastu lub kilkudziesięciu) dowodzona przez żądnych chwały oficerów francuskich stoczyła się po wzgórzu , że aż Moskale w dzikiej panice uciekli, gdzie pieprz rośnie i wanilia. A pułkiem tym dowodził Aleksander Suworow (słownie: S u w o r o w) największy wódź w dziejach Rosji. Cóż, debiuty bywają bardzo ciężkie.