Napisana w dystychu elegijnym (heksametr daktyliczny katalektyczny i pentametr daktyliczny akatalektyczny) laudacja na cześć Jana III Sobieskiego ułożona z okazji pomyślnego zakończenia wojny polsko-tureckiej toczonej w latach 1672-1676. Cały utwór składa się z kilku przeciwstawnych porównań – panującego jeszcze niedawno smutnego czasu wojny i dopiero co rozpoczętego radosnego czasu pokoju. Autor wiersza, konrektor szkoły przy kościele świętej Katarzyny w Gdańsku, przyrównuje króla do mitycznego herosa Herkulesa, następnie wspomina krwawą wojnę, która dopiero się zakończyła. W opozycji do niej stawia pokój, który właśnie zapanował, oraz królewski triumf. Weber podkreśla pobożność króla i jego waleczność, stwierdza, iż władca zasługuje na najwyższe zaszczyty i wieczną sławę. Z utworu wyłania się obraz radosnego świata, po którym krąży Fama niosąca wieść na temat odzyskanego pokoju.